Als je tegen Bas van Boxtel had gezegd dat hij op een dag 25 jaar bij Hutten zou werken, verantwoordelijk zou zijn voor het culinair én een kokspoule van 330 samenwerkers, dan had hij je waarschijnlijk keihard uitgelachen. Begrijpelijk, want toen hij hier als leerlingkok binnenstapte, had Hutten nog maar twaalf mensen in dienst en leek de organisatie in niets op wat we nu zijn. “Ik ben meegegroeid met Hutten, maar probeer nog steeds de gezelligheid en het familiegevoel van toen vast te houden binnen mijn team.”
“Ik ben hier als leerling begonnen in een tijd dat we maar met twaalf man waren. Twee jaar van mijn opleiding heb ik hier gewerkt. Daarna kwam ik als zelfstandig werkend kok in dienst en dat is nu 25 jaar geleden. Ik startte onder de vleugels van Pieter Vermeulen. Die werkt nu op het bestelbureau, maar was vroeger chef-kok bij de Oude Barrière. Dit was toen een van de twee restaurants van Hutten. Het andere was restaurant Hutten aan de Molenstraat. Daar heb ik nog met Piet Hutten, de vader van Bob, in de keuken gestaan. In die tijd kwam er een cateringkeuken bij van waaruit we steeds meer feesten en partijen verzorgden. Dit was het begin van wat nu Meetings & Events is, maar wat een andere tijd was het. Geen HACCP en ISO en geen gekoeld vervoer. Gewoon de bus inladen en met volle spiegelschalen naar Amsterdam knallen. Samen met Jan van Hooff en Bob Hutten draaiden we zo steeds meer partijen. We werkten keihard, 100 uur per week was niks, maar het was een fantastische tijd. We hebben zoveel lol gemaakt. Hier is het gevoel dat we een familie zijn ontstaan, je was bijna altijd bij elkaar. Privé en zakelijk waren echt verweven.”
“Hutten groeide en zo ging ik op een gegeven moment leiding geven. Ik ben hierin begeleid door verschillende mensen, zoals Bas Keyser van Brout. Zo leerde ik veel over communicatie. Over hoe communiceren in groepen werkt. Over hoe je een boodschap goed over kunt brengen. En hoe je veranderingen en plannen kunt vertalen naar een begrijpelijk verhaal voor je mensen. Ik leerde ook veel over hoe je zelf over komt als je voor een groep staat te praten. Wat wil je zenden, hoe pak je dat aan en wat nemen mensen op. Allemaal zaken die ik me eigen heb gemaakt om de steeds groter wordende groep van mensen goed aan te kunnen sturen. Ik denk dat het een groot voordeel is dat ik zelf op de vloer ben begonnen. Ik weet heel goed welke signalen van mijn team ik serieus moet nemen.”
“Als ik echt een zware week heb gehad met alleen maar cijfers, dan rijd ik naar een partij om te voelen waar het om gaat: dat we fantastisch staan te koken en mensen een geweldige avond bezorgen.”
Bas is het klassieke voorbeeld van iemand die is doorgegroeid door zijn talenten te benutten. Op een gegeven moment kwam hij voor een moeilijke keus te staan. “Het is ongeveer twaalf jaar geleden dat we zo groot werden dat iemand fulltime het keukenteam moest aansturen. Als ik dat zou doen, moest ik zelf stoppen met koken. De vraag was of ik dat wilde. Ik heb daar goed over nagedacht, want ik ben natuurlijk kok, maar ik heb uiteindelijk besloten het te doen. Door de jaren heen, kwam ik erachter dat ik het cijfermatige en projectmatige werk heel leuk vind. En dat daar ook mijn kracht ligt. Een project managen kan niet iedereen, maar ik vind het leuk om de kartrekker te zijn, het proces te bewaken en gas te geven om iets tot een goed einde te brengen. Achteraf ben ik ook blij dat ik deze stap heb gezet. Vroeger was ik een van de beste chefs in de keuken, dat durf ik best te zeggen, maar nu heb ik chefs om me heen die veel beter zijn dan ik ooit was. Koken blijft een gigantische hobby van me en nog steeds ben ik natuurlijk betrokken bij de proefsessies en de ontwikkelingen van nieuwe producten, concepten en gerechten. En als ik echt een zware week midden in de cijfers heb gezeten, dan rijd ik naar een partij om te voelen waar het om gaat: dat we fantastisch staan te koken en mensen een geweldige avond bezorgen.”
“De kansen die ik heb gekregen heb ik met beide handen aangegrepen en ik ben er vervolgens helemaal voor gegaan. Zeker op culinair gebied zijn er volop kansen binnen Hutten. Samenwerkers die talentvol zijn krijgen nu nog steeds grote kansen binnen Hutten. Natuurlijk moeten ze dat zelf aanpakken en er volledig voor gaan. Zelf ben ik ook niet uitgeleerd. Elk jaar zijn er nieuwe uitdagingen die creativiteit en flexibiliteit vragen. Neem een Prinses Máxima Centrum of wat we nu doen bij PSV. Ik vind het nog steeds allemaal leuk. We zijn natuurlijk heel hard gegroeid. Vroeger waren we een speedboot, super wendbaar en konden we veel sneller beslissingen nemen en ernaar handelen. Dat is lastiger nu we zo groot zijn en er meer regels en procedures zijn. Het is de kunst om het familiegevoel van toen vast te houden. Mijn deur staat dan ook altijd open, ik wil de binding met samenwerkers behouden. En de fun, die moet blijven. Hoe groot we ook zijn, er moet altijd tijd zijn voor een goede grap.”